Serie: Delirium #3
Genre: Young Adult, Dystopian
Gepubliceerd: Maart 2012
Taal: Engels
Waardering: ★★★.5
Add to Goodreads
They have tried to squeeze us out, to stamp us into the past. But we are still here. And there are more of us every day. Now an active member of the resistance, Lena has been transformed. The nascent rebellion that was under way in Pandemonium has ignited into an all-out revolution in Requiem, and Lena is at the center of the fight. After rescuing Julian from a death sentence, Lena and her friends fled to the Wilds. But the Wilds are no longer a safe haven—pockets of rebellion have opened throughout the country, and the government cannot deny the existence of Invalids. Regulators now infiltrate the borderlands to stamp out the rebels, and as Lena navigates the increasingly dangerous terrain, her best friend, Hana, lives a safe, loveless life in Portland as the fiancée of the young mayor. Maybe we are driven crazy by our feelings. Maybe love is a disease, and we would be better off without it. But we have chosen a different road. And in the end, that is the point of escaping the cure: We are free to choose. We are even free to choose the wrong thing.

Review:

Eerlijk gezegd ben ik een beetje teleurgesteld. Teleurgesteld in het begin en in het einde. En ook een beetje in het feit dat Lauren Oliver dit deel heeft geschreven vanuit Lena en Hana's oogpunt. Ik zat niet zo te wachten op het verhaal van Hana, maar hoe verder we kwamen hoe beter ik die wending kon begrijpen.
Het begin was langzaam, de hoofdstukken van Hana kwamen voor mijn gevoel nog minder op gang dan die van Lena, en ik zag er telkens tegenop als ik weer een hoofdstuk van Hana voor me kreeg. Maar heel geleidelijk sloop er in beide verhalen, Lena's buiten de muren van Portland en Hana's binnen de muren, toch meer spanning totdat hun werelden samen kwamen, en er zijn momenten geweest dat ik met het zweet in de handen zat te lezen en ik echt weer genoot van deze serie. Wat ik wel erg miste was de romantiek die in het eerste deel hartslag versnellend was en me ook in het 2e deel af en toe kromme tenen bezorgde. Daar was in Requiem helaas niet echt veel sprake van en dat is jammer want het gaat tenslotte over Amor deliria nervosa.
En aan het einde zakte alles ineens als een plumpudding in elkaar. Zo zit je nog middenin het verhaal en ineens is het afgelopen. Een open einde dat mij met een onbevredigd gevoel achterlaat.
Het einde heeft mijn kijk op deze serie niet compleet geruïneerd en ik zal je zeker aanraden om hem te gaan lezen als je me er naar vraagt, maar ik vind het wel heel erg jammer!


---------------* Veel Leesplezier *---------------